QUE UN UNANIME ALCOHOL NOS RESTITUA A LENDA

Rogo esa luz. Imploro o mar. Invoco

o tálamo da paz, a obra aberta

do mar tenaz, a espiga escura e leda,

os rostros verdadeiros da fortuna,

a primavera tiple, lancinante.

Anxos do XVIII que Venecia

chegue un día a salvarme,

que un unánime alcohol nos restitúa

a lenda intransferible,

a onda vexetal que a tanto invita.

Pido agora a balada, o pazo aberto ;

desanda-la clarencia daquel cosmos,

a biografía dos mansos : paz de mirto.

Quero un espello amador das tardes,

unha xerra orballada, as indulxentes

penumbras de Pessoa, as mazarocas

que pintara Van Gogh ; quero unha á

de azul obsceno e vivo, unha ave

de música. Reclamo

o dercito á beleza.

.

MANUEL  ÁLVAREZ  TORNEIRO

.

Obra Giambattista Tiepolo